Nużyca u psa to choroba pasożytnicza, zwana też demodekozą. Atakuje przede wszystkim szczeniaki do pierwszego roku życia oraz stare, nierzadko schorowane, psy. Jak objawia się nużyca u psa, co wywołuje nużycę i jak leczy się nużeńca? Spis treściNużyca u psa: objawyNużyca u psa: rozpoznanieNużyca u psa: leczenie Nużyca to jedna z tych chorób, na którą zachorować może praktycznie każdy pies, nawet taki, na którego właściciele chuchają, dmuchają i regularnie odwiedzają z nim weterynarza. Niemal każdy czworonóg ma bowiem na skórze różne pasożyty, a jednym z nich jest nużeniec psi – Demodex canis, mikroskopijny pajęczak z rzędu roztoczy. Do zakażenia nim dochodzi już w pierwszych dniach życia psa – w trakcie karmienia lub wylizywania przechodzi on z suki na szczeniaka. Czy nużycą można się zarazić od zwierząt domowych? Nużeniec nie jest groźny dla ludzi, a poza organizmem swojego gospodarza jest w stanie przetrwać nie dłużej, niż godzinę. Nużeniec bytuje w mieszkach włosowych, gruczołach łojowych oraz w warstwie rogowej naskórka. Żywi się łojem i komórkami skóry, a u zdrowego zwierzaka w normalnych warunkach nie jest groźny – ot, żyje sobie, nie czyniąc psu większej krzywdy i nie dając o sobie znać. Ale wystarczy nawet chwilowy spadek odporności zwierzaka, by nużeniec skorzystał z okazji i zaczął się gwałtownie namnażać, wywołując u psa charakterystyczne objawy. Nużyca może pojawić się również w przebiegu innych schorzeń: chorób wirusowych, alergii, chorób metabolicznych (w tym cukrzyca), autoimmunologicznych oraz wirusowych. Na tę dolegliwość narażony jest każdy pies, ale u psów niektórych ras nużyca pojawia się częściej, niż u innych. Szczególnie wrażliwe na nużeńca są psy rasy doberman, shar-pei, dog, buldog angielski, west highland white terier, owczarek niemiecki, dalmatyńczyk, bernardyn, bulterier, bokser, american staffordshire terrier. Nużyca u psa: objawy Nużyca daje różne objawy, które zależą zarówno od wieku psa, jak i postaci choroby. Postać miejscowa nużycy Zazwyczaj dotyczy psów młodych. Jej najczęstsze objawy to rumień, łuszcząca się skóra oraz miejscowa utrata sierści w okolicy oczu, pyska, na głowie, zewnętrznej stronie uszu, tułowiu lub przednich łap. Nie swędzi, chyba że w międzyczasie dojdzie do wtórnego zakażenia bakteriami. W tej postaci nużycy często dochodzi do samoistnego wyleczenia. Niekiedy jednak przeradza się ona w uogólnioną nużycę. Uogólniona nużyca młodzieńcza Dotyczy psów między 3 a 12 miesiącem życia – dochodzi do niej wówczas, gdy zmiany ogniskowe rozlewają się na całe ciało. Zdarza się, że na skutek wtórnych infekcji bakteryjnych dochodzi też do powiększenia węzłów chłonnych. U części psów ta postać nużycy ulega samoistnemu wyleczeniu. Uogólniona nużyca psów dorosłych Dotyczy zwierząt powyżej 12-go miesiąca życia. Jej objawy są identyczne, jak w uogólnionej nużycy młodzieńczej. Nużyca palcowa Zwykle towarzyszy postaci uogólnionej i dotyczy przede wszystkim ras olbrzymich: dogów niemieckich, bernardynów. Objawy lokalizują się na palcach i w przestrzeniach między nimi – najczęściej jest to rumień, ropne zmiany, bolesność i świąd. Nużyca u psa: rozpoznanie Diagnoza nużycy jest stosunkowo prosta: z pogranicza skóry zdrowej i zmienionej chorobowo zeskrobuje się tkankę, by zobaczyć czy bytują w niej nużeńce. Tzw. zeskrobina musi być dość głęboka ze względu na to, że nużeńce bytują w mieszkach włosowych i gruczołach łojowych, leżących dość głęboko w skórze. Pobrany materiał jest następnie oglądany pod mikroskopem – lekarz szuka w nim jaj, larw i dorosłych postaci nużeńca. Niekiedy wykonywane jest również badanie mikroskopowe mieszków włosowych, w których bytują dorosłe osobniki. Nużyca u psa: leczenie Leczenie nużycy u psa zależy od tego, z jaką formą mamy do czynienia. Nużycę miejscową leczy się stosowanymi miejscowo preparatami roztoczobójczymi - zazwyczaj trwa to od 4 do 8 tygodni, do momentu, aż w zeskrobanej tkance nie będzie śladu pasożyta. Jeśli zmiany miejscowe zostały nadkażone bakteriami lub grzybami, konieczne jest zazwyczaj dodatkowe leczenie przeciwgrzybicze lub stosowanie antybiotyków. Dużo trudniejsza do wyleczenia jest nużyca uogólniona. W trakcie leczenia należy zarówno poprawić stan chorej skóry i doprowadzić do zaniku zmian, jak i ogólną kondycję zwierzęcia, a także znaleźć i wyleczyć pierwotną przyczynę choroby. Zmiany skórne leczy się środkami zwalczającymi roztocza (w postaci doustnej lub w zastrzykach), a miejsca chorobowo zmienione należy smarować preparatami zaleconymi przez weterynarza. Leczenie trwa nawet kilkanaście tygodni, a by uniknąć szybkiego nawrotu pasożyta terapię należy kontynuować nawet przez sześć tygodni od momentu otrzymania negatywnego wyniku badania skóry. Czytaj więcej na
Ciążą urojoną u psa nazywamy stan, kiedy organizm suki przygotowuje się do porodu i opieki nad szczeniętami, choć zapłodnienie nie miało miejsca. Wokół ciąży urojonej nagromadziło się wiele obiegowych opinii, które nie mają nic wspólnego z rzeczywistością. Wyjaśniamy, jakie są przyczyny ciąży urojonej, czym się onaNużeniec psi to problem, który dotyczy każdego psa. Nie u wszystkich psów nużyca aktywizuje się. Co prowadzi do nużycy miejscowej bądź ogólnej? Spis treści - kliknij strzałkę Nużeniec psi – czym jest Nużeniec psi to pajęczak z rzędu roztoczy (Demodex canis), który żyje na skórze każdego psa bez względu na stan zdrowia, warunki, w jakich żyje pies czy wiek czworonoga. Nużycą (demodekoza) zaraża się każde szczenię poprzez czynności pielęgnacyjne matki czy w chwili karmienia młodych. Nużeniec psi zwyczajnie transferuje się z suki na miot, a dzieje się to już w pierwszych dniach ich życia. U zdrowych psów pasożyt nie daje żadnych objawów, jednak nużyca aktywizuje się, gdy pies zaczyna chorować i spada jego odporność. Spadek odporności to okazja do intensywnego namnażania się tego pajęczaka na skórze psa i pojawienia się szeregu różnorodnych objawów klinicznych. Nużeniec psi – czym się żywi? Nużeniec psi żywi się naskórkiem i łojem, a więc jego głównym siedliskiem są mieszki włosowe, rogowaciejąca warstwa naskórka i gruczoły produkujące łój. Nużyca u psa – objawy Jak wygląda nużyca u psa? Nużyca u psa może mieć charakter miejscowy lub przybrać postać ogólną. Nużyca u szczeniąt i młodszych psów objawia się:zarumienieniem skóryłuszczeniem się naskórka (potencjalna łuszczyca lub grzybica u psa)ubytkiem sierści wokół oczu, pyska, uszu, tułowia i na łapachNużyca w tej formie może zaniknąć samoistnie (po zakończeniu okresu wzrostu), pies się nie drapie, więc nie dochodzi do wtórnego zakażenia. Zdarza się jednak, że dochodzi do postępu choroby i nużyca u psa zmienia się w postać uogólniona nużycy u psa daje kolejne objawy, jakimi są rozszerzające, zaogniające się zmiany na skórze, dochodzi do infekcji powstałych w wyniku mechanicznego uszkadzania skóry i powiększają się węzły chłonne. U psów ras olbrzymich nużyca poza postacią uogólnioną zajmuje również przestrzenie międzypalcowe – pododemodekoza. Taka forma nużycy u psa nazywana jest właśnie nużyca palcową prowadzącą do kulawizny. Jest ona najbardziej bolesna dla zwierzęcia i odznacza się opornością w leczeniu. Spektrum objawów nużycy poszerza się o:silny świądbólrumieńpojawiają się zmiany ropne i krwiste, grudkiskóra zaczyna ciemniećmogą pojawić się krosty, strupy i zaskórniki u psaPies z powodu nasilających się objawów staje się apatyczny, nie chce jeść, jego skóra zaczyna mdło pachnieć, zwierzę gorączkuje, zaburzona zostaje gospodarka elektrolitowa, dochodzi do odwodnienia i intensyfikuje się łojotok. Nużyca u psa – diagnoza Rozpoznanie nużycy u psa nie jest procesem skomplikowanym, lecz wymaga znajomości typowych zmian skórnych mogących sugerować nużycę, a nie np. atopię. Lekarz dermatolog pobiera tkankę do badania, wybierając miejsce na ciele psa, w którym graniczą ze sobą tkanki zdrowe z chorobowo zmienionymi. Pobrana głęboka zeskrobina jest poddawana oględzinom pod mikroskopem w celu zlokalizowania któregokolwiek ze stadiów rozwojowych nużeńca – jaja, larwy, poczwarki/nimfy, osobniki dorosłe. Ich wykrycie skutkuje postawieniem diagnozy, jaką jest nużyca u psa. Lekarz może również zlecić biopsję zmienionej skóry. Nużyca u psa – leczenie Leczenie nużycy u psa związane jest z rozległością zmian na ciele zwierzęcia. Do wyleczenia zmian miejscowych lekarz zaleca preparaty roztoczobójcze, a leczenie trwa tu od miesiąca do dwóch. Terapię stosuje się do momentu, w którym po pobraniu materiału do badania nie wykrywa się żadnych pasożytów. Jeśli tkanka skóry została zainfekowana i pojawiły się infekcje wtórne bakteryjne lub grzybicze, wtedy do recepty na nużyce u psa dopisuje się leki przeciwgrzybicze lub przypadku nużycy uogólnionej leczyć trzeba nie tylko zmiany skórne, ale i zdiagnozować główną przyczynę, po której nużeniec psi się uaktywnił. Leki stosowane w leczeniu nużycy u psa to tabletki doustne, maści, kąpiele lecznicze i zastrzyki. Leczenie trwa dłużej, ale podobnie jak w postaci miejscowej nużycy wykonuje się badania kontrolne co 2-4 tygodnie, a terapię kończy się wraz z całkowitym usunięciem pasożyta. Nieleczona demodekoza i liczne wtórne zakażenia mogą doprowadzić do kłębuszkowego zapalenia nerek oraz śmiertelnej posocznicy. Nużyca u psa – zakażenie człowieka Nużeniec u psa nie jest niebezpieczny dla opiekunów zwierzęcia. Człowiek nie może się nim zarazić od psa ani pies od innego psa (poza przypadkiem przeniesienia nużeńca przez matkę na szczenięta). Nużeniec psi nie pozostaje przy życiu zbyt długo poza organizmem żywiciela, jego śmierć następuje w ciągu godziny. Nużyca u psa – podatne rasy psów Nużycą może zarazić się każdy pies, lecz są rasy szczególnie na nią narażone. Wśród nich wymienić należy:american staffordshire terrierbernardynbokserbuldog angielskibuldog francuskibulterierdalmatyńczykdobermanjamnikmopsshar peiNużyca u psa może ujawnić się w przebiegu innych chorób, na które leczone jest zwierzę: alergii (pokarmowych), chorób wirusowych i metabolicznych (cukrzyca) oraz autoimmunologicznych (AZS). Do czynników ryzyka zalicza się również długotrwały stres, zarobaczenie, niewłaściwe warunki życia psa, zaburzenia hormonalne, dieta, cieczka, laktacja czy leczenie onkologiczne. Niestety psy nie nabierają odporności na nużycę, jednak działania profilaktyczne mogą skutecznie jej J. Król, J. Cierpisz, Nużyca psów – klinika i terapia, „Medycyna Weterynaryjna” 50 (2) 1994, ( Przeczytaj inne poradniki o zdrowiu psów i kotówW dzisiejszym filmiku przedstawię skuteczne, domowe sposoby jak zwalczyć biegunkę u psa. Zapraszam do oglądania i subskrypcji kanału!Zapraszamy do nas na fac
Na nużeniec choruje większość psów. To choroba pasożytnicza, zwana też demodekozą. Nużeniec to rodzaj roztoczy, może bytować w mieszkach włosowych, gruczołach łojowych oraz w warstwie rogowej naskórka. Żywi się łojem i komórkami skóry, ale u zdrowego zwierzaka w normalnych warunkach nie jest groźny. Jednak w niektórych przypadkach, gdy układ odpornościowy psa jest osłabiony, roztocza nużeńca będą bardzo obficie się namnażać. Nie są przenoszone pomiędzy psami, także nie ma problemów, że jeden od drugiego się zarazi. U psów spotyka się dwie formy występowania nużeńca: Miejscowa ? zwykle zlokalizowana w jednym miejscu, w którym występuje kilka łysych plam na skórze, które się nie rozprzestrzeniają (zazwyczaj wokół pyska zwierzęcia, pies wydaje się mieć okulary). Uogólniony, gdy występuje wiele miejsc utraty sierści. Sierść może wydawać się ?cienka? i rzadka. Często wiąże się również z bakteryjnymi infekcjami skóry, w postaci obrzęków, grudek i strupów, czy powiększonych węzłów chłonnych. Wszystkie psy z klinicznym nużeńcem są w jakiś sposób immunosupresyjne, czyli ich system immunologiczny sam hamuje proces wytwarzania przeciwciał i komórek odpornościowych. W przypadku szczeniaków upewnij się, że są prawidłowo karmione, żyją w czystym, zdrowym środowisku i były zarówno odrobaczone, jak i nie mają insektów i pasożytów zewnętrznych. Istnieje genetyczna predyspozycja do nużeńca – jest on powszechnie spotykany u psów rasy krótkowłosej i generalnie nie powinny to być psy hodowane. Rokowania dotyczące kontroli i wyleczenia są najlepsze u szczeniaków. Diagnozę stawia się na podstawie potwierdzenia obecności roztoczy w badaniu mikroskopowym po wykonaniu głębokich zeskrobin ze skóry. Nużycę można skutecznie wyleczyć, używając np. preparatu typu spot-on zawierającego mokosydektynę i imidakloryd. Preparat ten jest bezpieczny dla wszystkich ras psów. W trakcie leczenia należy wykonywać badanie co miesiąc w celu monitorowania postępów. Można stosować antybiotyki i środki do mycia oraz szampony do skóry. Nużeniec jest chorobą trudną do wleczenia, nie wszystkie metody leczenia są skuteczne, a złagodzenie objawów klinicznych często trwa kilka miesięcy. Wspomniany preparat (lub którykolwiek z tej rodziny leków) daje teraz nową nadzieję w leczeniu tej problematycznej choroby. Post Views: 1 649Sposoby na brak apetytu u psa. Co możesz zrobić, aby zachęcić swojego psa do spożywania większej ilości pokarmów? Czy istnieją domowe sposoby na psy – niejadki? Dowiedz się, jak reagować w przypadku braku apetytu u swojego czworonoga! Aktywność fizyczna. Ruch to zdrowie, każdy to wie! Nawet pies! A może zwłaszcza pies? Nużeńce psie Nużeńce psie (zwykle roztocz z gatunku Demodex canis) w niewielkiej liczbie obecne są w skórze większości zdrowych psów. Są to tzw. komensale (rodzaj współżycia dwóch organizmów, z których jeden czerpie korzyści z drugiego, nie przynosząc mu ani korzyści, ani szkód). W związku z tym uznaje się je (obecne w niewielkiej ilości) za fizjologiczny składnik fauny, która kolonizuje skórę. Nużeńce bytują przede wszystkim wewnątrz mieszków włosowych, odżywiając się głównie łojem i zawartością komórek nabłonkowych. Rzadziej obecne są w gruczołach łojowych i potowych. Obok najpowszechniej występującego gatunku Demodex canis, u psów możemy mieć do czynienia z dwoma innymi: • bytującym na skórze, w okolicy ujścia mieszków włosowych; • Demodex injai, związanym dodatkowo z gruczołami łojowymi. Do rozwoju choroby dochodzi w wyniku nadmiernego, patologicznego wzrostu ilości nużeńców. Jest to związane głównie z wrodzonymi predyspozycjami organizmu do zwiększonego namnażania się pasożytów. Roztocza te przekazywane są z matki na potomstwo tuż po porodzie. Zwykle ma to miejsce podczas pielęgnacji szczeniąt, stąd miejscami predylekcyjnymi dla nużycy miejscowej są zazwyczaj okolice oczu, nosa, pyska. U większości szczeniąt nie występują objawy kliniczne. Pasożyty te nie przeżywają poza organizmem żywiciela. Najczęściej jest to schorzenie wtórne do innych przewlekłych chorób i związanych z nimi spadku odporności lub zaburzeń układu immunologicznego. Długość cyklu rozwojowego nużeńców Długość cyklu rozwojowego to około 20-35 dni. Wyróżniamy kilka stadiów rozwojowych: • wrzecionowate jaja, • larwy o 3 parach krótkich odnóży, • protopoczwarki z 6 parami odnóży, • poczwarki z 8 parami odnóży, • osobniki dorosłe (4 pary odnóży, głowa, tułów). Rasy, u których nużyca pojawia się najczęściej: Choć nużyca może pojawić się u każdego psa niezależnie od rasy, to u niektórych ras pojawia się znacznie częściej. Należą do nich: • shar pei, • buldog angielski, • buldog francuski, • west highland white terrier, • cairn terrier, • dog niemiecki, • doberman, • bokser, • owczarek niemiecki, • jamnik, • beagle, • mops, • sheltie. Nużycę wtórną u psów dorosłych powodują najczęściej: choroby endokrynologiczne (nadczynność kory nadnerczy, niedoczynność tarczycy), rozsiany proces nowotworowy, leki immunosupresyjne (np. glikokortykosteroidy), układowe choroby zakaźne, przewlekły stres, niedożywienie i cieczka. Postacie nużycy i charakterystyczne objawy kliniczne Nużyca miejscowa (ogniskowa) Nużycę miejscową (ogniskową) diagnozujemy najczęściej u młodych psów, tuż przed osiągnięciem dojrzałości płciowej. Charakterystyczne dla tej postaci jest występowanie kilku (1-5) zmian skórnych, mających postać dobrze odgraniczonych, plackowatych wyłysień. Występują również rumień, hiperpigmentacja, nadmierne złuszczanie naskórka. Mogą być obecne odlewy mieszkowe, zaskórniki (comedones) powstające w wyniku zaczopowania mieszków włosowych przez łój i komórki naskórka. Najbardziej typowa lokalizacja zmian to: • część twarzowa głowy (bardzo często zmiany na powiekach i wokół oczu – „okulary nużycowe”), • szyja, • kończyny piersiowe, • tułów (rzadziej). W przypadku wystąpienia świądu mamy do czynienia z wtórnymi infekcjami bakteryjnymi i na tle Malassezia. Na skórze pojawiają się wykwity w postaci grudek, krost i strupów. Może być obecny łojotok. W przypadku 90% psów chorych na nużycę miejscową dochodzi do samoistnego wyleczenia, natomiast w 10% występuje nasilenie i uogólnienie choroby. Nużyca uogólniona (młode psy) Najczęściej występuje u psów kilkumiesięcznych, poniżej 12 miesiąca życia (3-6 mies.). Zwykle niezbędne jest wdrożenie odpowiedniej terapii, w zależności od choroby pierwotnej. Ma to zapobiec rozwojowi choroby silnie osłabiającej organizm (zaawansowanej ciężkiej postaci nużycy krostkowej). Fakt, iż demodekoza uogólniona młodych psów pojawia się tuż przed osiągnięciem dojrzałości płciowej związane jest ze zmianami w układzie immunologicznym, gruczołach wydzielania wewnętrznego, zmianami w samej skórze zależnymi od okresu dojrzewania. Najczęściej wraz z osiągnięciem dojrzałości płciowej zmian skórne ustępują. Dotyczy to jednak głównie postaci miejscowej. Postać uogólniona nużycy znacznie rzadziej ulega samowyleczeniu. Najczęściej postać uogólniona jest następstwem uogólnienia się postaci miejscowej. Dochodzi do powiększenia wykwitów, łączenia ze sobą zmian skórnych i tworzenia tzw. blaszki naciekowej. Charakterystyczne jest występowanie stanu zapalnego na obwodzie zmian, przetok z sączącym się wysiękiem, hiperpigmentacji, krost, a następnie strupów, które pokrywają całą blaszkę. Bakteriami najczęściej wikłającymi początkowo jest Staphylococcus intermedium, a następnie: Pseudomonas spp., Proteus spp., E. coli. Zmiany mogą nasilić się i objąć całe ciało. Jeśli przybierają postać ropnych, krwotocznych ognisk o charakterze przewlekłym, może dojść do powiększenia węzłów chłonnych obwodowych, spadku masy ciała, a nawet posocznicy. Możliwy jest również przebieg łagodniejszy, tzw. „złuszczający”, gdzie nie dochodzi do wtórnych zakażeń i występują: rumień, intensywne złuszczenie naskórka, dodatkowo hiperpigmentacja. Nużyca uogólniona (psy dorosłe) Najczęściej z tą postacią mamy do czynienia u psów powyżej 4 roku życia. Związana jest z silnym spadkiem odporności, którego powodem może być przewlekły, pierwotny proces chorobowy, np. nowotworowy, choroby endokrynologiczne, jak nadczynność kory nadnerczy (hiperadrenokortycyzm) i niedoczynność tarczycy (hipotyroidyzm), układowe choroby zakaźne itd. Przebieg i objawy mogą być takie same jak przy postaci uogólnionej u młodych psów. Postać palcowa – nużyca przestrzeni międzypalcowych (pododemodekoza) Najczęściej ma ciężki przebieg. Postać ta jest bardzo trudna do wyleczenia. Może być wynikiem demodekozy skóry palców jako formy ograniczonej lub wchodzić w skład postaci uogólnionej. Możemy mieć do czynienia z różnymi objawami: • rumieniem okolic palców i przestrzeni międzypalcowych (zmiany mogą rozprzestrzeniać się jeszcze wyżej) oraz złuszczeniem naskórka. • dodatkowo mogą pojawiać się swędzenie i bolesność tych okolic, a także dochodzić do powstania zmian ropnych (powierzchownych i głębokich). Postać świądowa Nużyca przebiegająca ze świądem występuje głównie u west highland white terrierów. Specyficzne dla tej postaci jest to, iż objawy przypominają w znacznym stopniu atopowe zapalenie skóry. Jednak po wnikliwym badaniu można zauważyć, że rumień jest ograniczony do mieszków włosowych i wiąże się z występowaniem zaskórników oraz złogów łoju. Nie jest rozlany, jak przy atopii. Zmiany skórne przeważają nad świądem. Lokalizacja: twarz, małżowiny uszne, stopy, brzuch i tułów. Rozpoznawanie, diagnostyka różnicowa Jeżeli na podstawie objawów klinicznych i wieku psa możemy podejrzewać demodekozę, to w celu potwierdzenia choroby wykonujemy głęboką zeskrobinę skórną z kilku miejsc (stwierdzenie obecności licznych nużeńców) i badanie wyrwanych włosów (obecność ektopasożytów, dermatofitów, trichogram). W przypadku skóry bliznowatej, z owrzodzeniami, przetokami trudno wykonać zeskrobiny i w tym przypadku należy ją ucisnąć, co ułatwi wydobycie ropnej zawartości zmian, i wykonać badanie pod mikroskopem lub biopsję skóry. Jest to zalecane szczególnie u shar-pei. Warto pamiętać, że jest wiele jednostek chorobowych mogących dawać podobne objawy dermatologiczne, jakie obserwujemy przy nużycy. Podział tych schorzeń w zależności od rodzaju zmian, jakie występują, ilustruje tabela 1. W pierwszej kolejności należy wyeliminować właśnie te choroby, przeprowadzając dokładny wywiad środowiskowy, badanie kliniczne psa, zwrócić uwagę na czas pojawienia się pierwszych zmian, sezonowe ustępowanie, nasilenie, jak i wykonując odpowiednie badania ułatwiające rozpoznanie. Leczenie nużycy Leczenie nużycy jest trudne i złożone, zwłaszcza jeśli dotyczy postaci uogólnionej, a szczególnie ciężkiej postaci pododemodekozy (przetoki, czyraczność w przestrzeniach międzypalcowych). W przypadku postaci miejscowej nie zawsze istnieje potrzeba wdrożenia postępowania leczniczego, gdyż większość przypadków ustępuje samoistnie w ciągu kilku tygodni (6-8 tyg.). Jeśli występują jedynie delikatne zaczerwienienie skóry i przerzedzenie włosa (początkowo mogą być jedynie takie objawy), można obserwować zmiany, ale wykonując równocześnie kontrolne zeskrobiny skórne co 2-4 tygodnie, by w przypadku nieustępowania lub nasilenia się zmian zaordynować odpowiednią terapię (następstwo wtórnych zakażeń bakteryjnych na tle Malassezia). W przypadku bardziej nasilonych ognisk postaci miejscowej stosujemy szampony z nadtlenkiem benzoilu w celu „oczyszczenia mieszków włosowych” i pozbycia się nadkażeń bakteryjnych. Ropne zapalenie skóry wymaga stosowania antybiotyków przez co najmniej 3 tygodnie w przypadku ropnego powierzchownego zapalenia skóry i 4-6 tyg. w przypadku czyraczności. Wtórne zakażenia na tle Malassezia wymagają stosowania szamponów przeciwgrzybiczych lub ogólnych leków przeciwgrzybiczych. Podajemy dodatkowo preparaty witaminowo-mineralne i zawierające kwasy tłuszczowe. Pomocne są również środki stymulujące odporność. Podstawą jest zastosowanie preparatu pajęczakobójczego, w zależności od nasilenia zmian, wrażliwości psa. Terapia uzależniona jest również od doświadczeń w stosowaniu leków przez prowadzącego lekarza weterynarii. W postępowaniu przeciwko nużycy uogólnionej (bo tą głównie leczymy) stosowane są zarówno leki zarejestrowane, jak i niezarejestrowane dla psów. Do leków zarejestrowanych należą: • amitraza w roztworze o stężeniu 0,05%. Pomyślna reakcja na leczenie aż w 90% przypadków, u których ten lek został zastosowany. Możliwe są jednak silne działania niepożądane, takie jak: wymioty, apatia, obniżenie temperatury ciała, spadek ciśnienia krwi, bradykardia, świąd, erytrodemia (rumień z nasilonym złuszczeniem naskórka), wzrost poziomu cukru we krwi, śmierć. Amitraza jest inhibitorem MAO (skutki uboczne u pacjentów przyjmujących inne leki tego typu); • moksydektyna w połączeniu z imidaklopridem – preparaty spot on, aplikowane raz na miesiąc, a najlepiej częściej – co 2-3 tyg. (większa skuteczność). Skutki uboczne występują rzadko i należą do nich: łojotok, rumień, wymioty. Przy połknięciu preparatu mogą wystąpić: ataksja, drżenia, rozszerzenie źrenic, osłabienie reakcji na światło, zez, duszność, zwłaszcza u owczarków szkockich, staroangielskich i ich mieszańców. Do leków niezarejestrowanych, skutecznych w leczeniu nużycy należą: • oksym milbemycyny (0,5-2 mg/kg 1 x dz.): skuteczność 60-90%; reakcje niepożądane rzadko, zwykle miejscowe, jak: rumień, nadmierne złuszczenie oraz ogólne (łagodna i przemijajaca niezborność ruchowa, brak apetytu, wymioty, ślinienie); • moksydektyna (200-400 mikrogramów na kg x dz.): skuteczność i objawy uboczne podobne jak w przypadku oksymu milbemycyny, choć częstsze; • iwermektyna (400-600 mikrogramów na kg 1 x dz.) – skuteczność 85% przypadków; łatwa w podaniu, tania. Częste i możliwe ciężkie skutki uboczne, zwłaszcza u wrażliwych psów – owczarki szkockie i ich mieszańce; większe dawki skuteczniejsze, ale mogą spowodować nie tylko niezborność ruchową, drżenia, apatię, ale nawet śmierć. Aby postawić prawidłową diagnozę, należy pobrać zeskrobiny lub wykonać trichogram, najlepiej co 4 tygodnie, i określić liczbę roztoczy, stosunek martwych do żywych osobników dorosłych i niedojrzałych. W przypadku gdy nie ma poprawy lub nie jest ona zadowalająca, należy zmodyfikować terapię i znaleźć przyczynę pierwotną, np. niewydolność tarczycy, w wyniku której wtórnie rozwija się nużyca. Leczenie należy kontynuować do momentu 2-3 ujemnych zeskrobin wykonywanych w odstępie 2 tygodni i po miesiącu. Możliwe jest występowanie nawrotów do roku od wyleczenia. Objawy kliniczne mogą nie występować, mimo obecności roztoczy. Wtedy możemy rzadziej stosować odpowiednią terapię, w przypadku klinicznej postaci choroby uogólnionej należy postępować bardziej radykalnie. Opis przypadku nużycy u 6-miesięcznej suczki W październiku 2013 roku na konsultacji w gabinecie pojawił się mieszaniec, 6-miesięczna suka Lili. Pies był szczepiony, nieregularnie odrobaczany, odpchlany i odkleszczany. Żywiony przede wszystkim tanimi karmami marketowymi i resztkami ze stołu. Z informacji uzyskanych od właścicielki wynikało, że już w wieku ok. 3 miesięcy pojawiły się pierwsze problemy dermatologiczne. Występowały delikatne zaczerwienienia skóry, przerzedzenia sierści, łysinki okolicy pyska, dokoła oczu, brzusznej powierzchni szyi. Dodatkowo obecny był rumień, szczególnie silnie wyrażony na szyi. Pojawiał się również świąd o różnym natężeniu, częściowo uzależniony od rodzaju diety. Ogólne samopoczucie zwierzaka było bardzo dobre. Pies cały czas był wesoły, z chęcią przyjmował pokarm oraz pił. Oprócz zmian skórnych nie zaobserwowano innych odstępstw od normy. W badaniu klinicznym: temperatura 38,5 st., spojówki i błony śluzowe różowe, prawidłowo nawilżone, jama brzuszna palpacyjnie miękka i niebolesna, obwodowe węzły chłonne niepowiększone, osłuchowo brak zmian nad górnymi i dolnymi drogami oddechowymi oraz sercem. Zmiany skórne wyraźnie widoczne i uogólnione. Występował rumień, który dotyczył praktycznie całego ciała – wzdłuż kręgosłupa intensywnie zaczerwieniona skóra, okolica pyska, wokół oczu, szyi (brzuszna część), dystalnych odcinków kończyn. W mniejszym stopniu wyrażony na brzusznej części tułowia, w pachwinach, po wewnętrznej stronie ud. W tych okolicach widoczne były liczne wyłysienia i przerzedzenia sierści. Obecne były pojedyncze krosty i grudki rumieniowe. Występowało rumieniowo-woszczynowe zapalenie przewodów słuchowych. Wykonane badania: • test bibułowy – wynik ujemny; • głęboka zeskrobina skórna pobrana z dwóch miejsc – wynik dodatni, obecność żywych dorosłych nużeńców, kilka w polu widzenia. Nie wykazano obecności świerzbowców, dermatofitów. Dodatkowo wykonane badanie w lecznicy – dermatofit, test wynik ujemny. Zaordynowano terapię: • antybiotykoterapia – amoksycylina z kwasem klawunolowym w dawce 25 mg/kg co 12 h przez minimum 3 tygodnie; • Tolfedine 4% (40 mg/ml) w iniekcji w dawce 4 mg/kg co 24 h przez 3 dni; • Advocate spot on do zakraplania na skórę, do powtórzenia po 2 tygodniach; • preparat Amino Biotin zawierający biotynę, witaminy i aminokwasy egzogenne; 0,5 tabletki na dzień przez 2 mies.; • zalecono wykonanie zeskrobiny za 2-4 tygodnie. Właścicielka zdecydowała się jedynie na kilka badań i ograniczone leczenie ze względu na brak funduszy. Po 2 tygodniach terapii zaobserwowano znaczne zmniejszenie się rumienia skóry, zwłaszcza części twarzowej głowy i szyi. Natomiast w okolicy dystalnych części kończyn rumień skóry zmniejszył się nieznacznie. Rozpoczął się porost sierści, niezadowalający jedynie w okolicach dystalnych części kończyn. Zalecono antybiotykoterapię jeszcze przez 2 tygodnie i kontrolę. Zastosowano preparat Advocate i zalecono kolejną aplikację za 2 tygodnie. Po tym okresie rumień skórny był obserwowany jedynie na dystalnych odcinkach kończyn, jednakże i w tych okolicach wystąpiła wyraźna poprawa. Właścicielka nie wyraziła zgody na powtórną zeskrobinę. Zalecono regularne wizyty kontrolne i stosowanie preparatu Advocate spot on co 2 tygodnie co najmniej dwukrotnie po całkowitym ustąpieniu zmian. Właścicielka przerwała zaleconą terapię, w związku z czym po 3 miesiącach nastąpił nawrót, tym razem w znacznie bardziej nasilonym stopniu. Nawrót częściowo związany był ze spadkiem odporności w związku z pojawieniem się pierwszej cieczki. Zmiany skórne obejmowały: • małżowiny uszne zewnętrzne – wyraźny rumień; • brzuszną część szyi – intensywny rumień, łojotok i zliszajowacenie, łuszczenie naskórka; • obszar wzdłuż kręgosłupa na całej długości – intensywny rumień skóry; • kończyny tylne, po wewnętrznej stronie ud – intensywny rumień skóry, po zewnętrznej stronie – przebarwienie i rumień, intensywne łuszczenie naskórka; • kończyny przednie – zmiany skórne zlokalizowane w okolicy ramienia (głównie wyłysienia i łuszczenie naskórka); • intensywny rumień, przerzedzenia i wyłysienia sierści na dystalnych częściach kończyn przednich i tylnych. Łuszczenie naskórka. Zastosowano następującą terapię: • antybiotykoterapia – amoksycylina z kwasem klawunolowym w dawce jak poprzednio, minimum 3 tygodnie; • meloksykam w preparacie Metakam 5 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań dla psów i kotów w dawce 0,2 mg/kg 2-krotnie w odstępie 48 h; • Advocate spot on do kolejnego powtórzenia za 2 tygodnie; • dietę hipoalergiczną – Royal canin hypoallergenic – przez minimum 6-8 tygodni. Po 2 tygodniach zaobserwowano poprawę, ale nie była ona tak zadowalająca jak przy pierwszym zastosowaniu. Powtórzono podanie preparatu Avocate spot on, kąpiele w szamponie jodoforowym raz w tygodniu, przedłużono antybiotykoterapię jeszcze przez 2 tygodnie. Dodatkowo zastosowano miejscowo preparat Allerderm spot on bezpośrednio na miejsca, w których skóra była intensywniej zaczerwieniona i występowało intensywne łuszczenie naskórka (wzmocnienie bariery ochronnej naskórka, nawilżenie skóry). Po następnych 2 tygodniach nie było dalszej poprawy, a zmiany skórne zaczęły się nawet rozszerzać – intensywny rumień, wyłysienia praktycznie w każdej części ciała (liczne zmiany na części twarzowej głowy, szyi, tułowiu, bokach ciała, udach, dystalnych odcinkach kończyn itd.). Intensywne łuszczenie, przebarwienia, zaskórniki, zwłaszcza w okolicy ud. W związku z tym zdecydowano o całkowitej zmianie sposobu leczenia. Do badania pobrano zeskrobinę z kilku miejsc (trzech), sporą ilość złuszczającego się naskórka. Za pomocą pęsety pobrano włosy z kilku miejsc i przekazano do laboratorium. Pasożyty, ich jaja, dermatofity są łatwo wykrywalne podczas tego badania. Jest to bardzo przydatne i proste w wykonaniu badanie w kierunku nużycy. W zeskrobinie obecne były: • odlewy mieszkowe, • Demodex canis, kilka w polu widzenia, dorosłe, martwe. W przypadku demodekozy klinicznej zwykle w zeskrobinie stwierdza się liczne dorosłe nużeńce i/lub wzrost stosunku farm niedojrzałych do dorosłych. Biorąc pod uwagę skuteczność pierwszej terapii, następnie jej ponowienie i niezadowalający efekt terapeutyczny, poszerzenie się zmian i wyniki wykonywanych zeskrobin, postanowiono zastosować iwermektynę, której skuteczność sięga aż 85% przypadków. Dodatkowo jej zaletą jest niski koszt terapii oraz łatwość podania. Wadę stanowi fakt, iż często wywołuje skutki uboczne, zwłaszcza u ras wrażliwych, jak owczarek szkocki i mieszańce. Iwermektyna nie jest zarejestrowana dla psów. Możliwe skutki uboczne to: niezborność ruchowa, apatia, ślepota, śpiączka oraz śmierć. W związku z tym najlepiej zacząć podawanie iwermektyny od mniejszej dawki i stopniowo ją zwiększać. Dawkowanie: 0,6 mg/kg co 24 h, doustnie. Rozpoczynamy od 0,05-0,1 mg/kg, w drugim dniu 0,2 mg/kg i stopniowo zwiększamy o 0,1 mg/kg, aż do osiągnięcia dawki 0,6 mg/kg. W gabinecie autora zastosowano iwermektynę w mniejszej dawce ze względu na bezpieczeństwo psa (Lili nie miała wykonywanych podstawowych badań krwi – morfologii i biochemii). Zaczęto od dawki 0,05 mg/kg per os 1 x dz. 1. dnia; 0,1 mg/kg 2. dnia; 0,2 mg/kg 3. dnia; 0,3 mg/kg 4. dnia; 0,4 mg/kg 5. dnia i tę dawkę stosowano jeszcze przez 9 dni. Terapia iwermektyną trwała łącznie 14 dni. Równocześnie zalecono: • kąpiele w szamponie Hexoderm (co 3 dni przez 2 tygodnie, następnie raz w tygodniu przez 2 miesiące, raz na 2 tygodnie przez 3 miesiące); • w celu wzmocnienia odporności preparat Vetfood immunoactive w dawce 1 kapsułka dziennie przez 2 miesiące; • efa oil – zawierający kwasy omega 3 i 6, 15 kropli na dzień przez minimum 2 miesiące; • po zakończeniu ordynacji iwermektyny, zamiast preparatu Advocate, Certifect do stałego podawania co 3 tygodnie. Po 10 dniach zauważalna była znaczna poprawa. Widoczny był porost włosa, zwłaszcza w okolicy głowy, kończyn przednich, mniej zauważalny w okolicy szyi i tułowia, okolicy ud i dystalnych odcinków tylnych łap. Oprócz porostu włosa, zmniejszył się rumień skórny w okolicy głowy i przednich łap. W okolicy bioder wyraźnie widoczne ustępowanie przebarwienia i intensywnego łuszczenia naskórka. Zastosowano iwermektynę jeszcze przez 4 dni, po których nastąpiła jeszcze wyraźniejsza poprawa stanu skóry. Rumień skóry już niewidoczny w okolicy głowy, w niewielkim stopniu w okolicy boków ciała i szyi, a nawet końców łap. Łuszczenie obecne jedynie w okolicy bioder, w nieznacznym stopniu. Przebarwienie i rumień również nieznaczny. Widoczny porost sierści w okolicach wszystkich zmian. Po zakończeniu terapii iwermektyną zaczęto podawanie Certifect spot on ze względu na fakt, iż preparat ten zawiera amitrazę. Zalecany jest również dla psów w ochronie przeciwkleszczowej. Po miesiącu od zakończenia terapii iwermektyną i dwa tygodnie po podaniu Certifectu rumień skórny zupełnie ustąpił. Miejsca poprzednich przerzedzeń i wyłysień porosły włosem. Dotyczyło to również kończyn i szyi, gdzie zmiany były mocno nasilone (występowały intensywny rumień, łuszczenie naskórka i lichenizacja). Obecnie pies przyjmuje jedynie Certifect i jest kąpany w Hexodermie (według ustalonego schematu). Nie występują żadne niepokojące objawy. Zalecono wykonanie zabiegu sterylizacji ze względu na fakt, iż postać uogólniona w dużym stopniu związana była z pojawieniem się rui i przy każdej kolejnej najprawdopodobniej będziemy mieć do czynienia z nawrotem demodekozy. Podsumowanie Nużyca jest jedną z najczęściej występujących u psów chorób skóry o charakterze zapalnym. Ta jednostka chorobowa nieraz spędza sen z powiek nie tylko lekarzom weteterynarii, ale również właścicielom zwierząt. Powodem są trudności w leczeniu tej ektoparazytozy oraz rozległość zmian i ciężkość przebiegu, zwłaszcza postaci palcowej. O skuteczności terapii, oprócz doboru właściwych dla danego pacjenta leków, decydują cierpliwość właściciela i sumienne wykonywanie zaleceń wydanych przez lekarza prowadzącego. Autor: lek. wet. Marzena Zmarlak Gabinet weterynaryjny Felican-Vet, Warszawa Streszczenie: Nużyca (demodekoza, świerzb czerwony, świerzb nużeńcowy) jest jedną z najczęściej występujących dermatoz ektopasożytniczych u psów. Występuje głównie u młodych osobników, niemal wyłącznie poniżej 12 miesiąca życia. U dorosłych zwierząt spotykana jest znacznie rzadziej, zwykle powyżej 4 roku. U tych psów towarzyszy głównie ciężkim, uogólnionym schorzeniom, w znaczny sposób upośledzającym odporność, np. niedoczynności tarczycy, nadczynności kory nadnerczy, nowotworom. W przypadku nużycy psów możemy mieć do czynienia z postaciami: miejscową, uogólnioną, nużycą palcową i świądową. Piśmiennictwo: 1. Wilkinson Harvey Atlas dermatologiczny małych zwierząt. 1996. 2. Nuttall T., Harvey Mc Keever Choroby skóry psów i kotów, kolorowy atlas i podręcznik. Galaktyka, 2010. 3. Niemand Suter Kohn B.: Praktyka kliniczna: psy. Galaktyka, 2011. 4. Dokumentacja Gabinetu Felican-Vet. Przejdź do następnej strony W naszym artykule dowiesz się, jakie są przyczyny psiej obstrukcji, czym się konkretnie objawia i jakie domowe sposoby na zaparcia znały już nasze babcie. Objawy zatwardzenia u psa Zaparcie u psa objawia się utrudnionym oddawaniem stolca lub całkowitym brakiem wypróżnień, w wyniku czego kał gromadzi się w okrężnicy. Nużyca u psa Nużyca u psów to choroba skóry o charakterze zapalnym, którą wywołuje nużeniec psi Demodex canis. Nużeniec jest stawonogiem, który pasożytuje w skórze zwierzęcia, a dokładnie w ... Nużyca u psa Nużyca to występująca głównie u psów choroba pasożytnicza. Wywołują ją pasożyty z rodziny Demodex canis. U psów pojawiają się zmiany skórne, które wymagają leczenia. Ziarniniak z wylizywania - skąd się bierze Leczenie ziarniniaka często jest wielokierunkowe. Z jednej strony wymaga leczenia farmakologicznego, z drugiej zaś - terapii behawioralnej. To sprawia, że leczenie tego typu zmian... Inwazje pasożytów Zwalczanie pasożytów, zarówno wewnętrznych jak i zewnętrznych, jest rutynową czynnością lekarsko – weterynaryjną. Warto pamiętać, że psy i koty są stale narażane na inwazję ... Choroby skóry Choroby skóry należą do najczęstszych konsultacji w gabinetach weterynaryjnych. Praktycznie każdy właściciel psa lub kota miał mniejsze lub większe kłopoty dermatologiczne u... Parwowiroza Parwowiroza jest jedną z najgroźniejszych chorób wirusowych psów. Jest też chorobą najmłodszą. Początki jej sięgają wczesnych lat osiemdziesiątych, kiedy pojawiła się na... Nosówka Nosówka psów jest jedną ze starszych chorób wirusowych psów. Na chorobę tę od lat chorują inne psowate, łasicowate, szopowate( a więc także coraz częściej hodowane w domach... Pies w mieszkaniu Czy nie od zawsze marzyłeś, żeby mieć w domu psa? Czy nie od zawsze błagałeś rodziców, by pozwolili Ci przyjąć pod dach nowego przyjaciela? Zapewne tak. Godziny, dni i tygodnie... Skręt żołądka Ostry skręt żołądka to choroba bardzo groźna i bardzo szybko może doprowadzić do śmierci zwierzęcia. Jedynie natychmiastowa pomoc lekarza weterynarii może uratować zwierzę. W... Problemy żołądkowe u psa: domowe sposoby Twój pies ma rozwolnienie, ale poza tym ma się dobrze i nie sprawia wrażenia chorego? W tym wypadku powinieneś jak najszybciej dążyć do zatrzymania biegunki. Istnieją na to domowe sposoby. Nużyca u psa – groźny wróg czy choroba jak każda inna? Słysząc o tej dermatozie nie jednego hodowcę ogarnia panika. Czy jest się czego bać? Czy w zetknięciu z nią jesteśmy skazani na porażkę? Poniższy artykuł pozwoli zrozumieć z czym mamy do czynienia, jak leczyć tą chorobę i przede wszystkim jak jej zapobiegać. Poznaj przeciwnika by skutecznie z nim walczyć. Nużyca u psa – jak ją rozpoznać? Nużyca u psa, inaczej demodekoza, jest chorobą skóry spowodowaną występowaniem pasożyta o nazwie nużeniec psi (Demodex canis), który jest naturalną częścią flory skóry psa i w normalnych warunkach nie stanowi dla niego zagrożenia. Do zarażenia dochodzi w warunkach obniżonej odporności zwierzęcia, na przykład po przebytej chorobie, w chorobie nowotworowej, u starszych psów i szczeniąt. Nużyca u psa dotyczy zarażenia mieszków włosowych. Dzielimy ją na dwie postacie: miejscową i uogólnioną. Największym problemem tej dermatozy jest to, iż objawia się ona w sposób charakterystyczny również dla innych dermatoz, dlatego szybkie rozpoznanie nie jest łatwe. Różnicując ja należy zwrócić uwagę na charakterystyczne dla niej umiejscowienie zmian Nużyca u psa w postaci miejscowej występuje w formie łuszczącej i krostkowej. Jednym z pierwszych objawów postaci łuszczącej będzie wypadanie sierści w okolicy pyska, głównie na wargach oraz wokół oczu. Skóra w tych miejscach staje się zaczerwieniona, następnie zgrubiała, szara, często pokryta łuskami. Kolejno zmiany rozlewają się na szyję, okolice uszu i kończyny przednie. Bardzo istotnym szczegółem nużycy u psa jest brak świądu, który z reguły towarzyszy większości chorób skóry. Postać krostkowa jest powikłaniem postaci łuszczącej, dochodzi do niej gdy zarażone nużeńcem mieszki, zostaną zakażone bakteriami bytującymi na skórze. Tworzą się wówczas krostki wypełnione ropa, pasożytami i ich jajami, które po pęknięciu stanowią główne źródło zakażenia dla innych zwierząt. W tym okresie bardzo często dochodzi do rozwoju postaci uogólnionej. Nużeńce przedostają się do węzłów chłonnych, a stamtąd trafiają do licznych narządów wewnętrznych. Zwierzę staje się osowiałe, traci apetyt, chudnie, dochodzi do ogólnego zakażenia, skóra wydziela charakterystyczną nieprzyjemną woń. Nużyca u psa jest jak widać dość trudna do zdiagnozowania i choć wpisując w wyszukiwarkę internetową frazę: nużyca u psa zdjęcia natkniemy się na wiele przykładów mogących pasować do tych występujących u naszego pupila, tak na prawdę nic nie zastąpi wizyty w gabinecie weterynaryjnym. Profesjonalna diagnoza jest kluczowa w przypadku tej choroby ODEXIM KOMPLEKSOWE ROZWIĄZANIE NA NUŻEŃCAZAMÓW Nużyca u szczeniaka – czy hodowca powinien się bać? Nużyca u szczeniaka jest następstwem przeniesienia pasożyta z matki na potomstwo podczas karmienia lub choćby samego leżenia szczeniaków przy matce. Dzieje się tak na skutek wychodzenia pasożytów z rozgrzanej skóry matki i przechodzenia na potomstwo. Dochodzi do tego już w pierwszych dniach życia szczeniąt. Rozwój choroby obserwuje się zwykle u osobników do 1. roku życia, a wyzdrowienie następuje zwykle samoistnie, dlatego z punktu widzenia hodowcy nie stanowi większego problemu, pod warunkiem, że hodowca zadba o odpowiednie warunki bytowe nowo narodzonych szczeniąt: zadbanie o prawidłowy przebieg porodu, zadbanie o prawidłową dietę suki, higiena kojca po porodzie, odpowiednia temperatura w kojcu, zapewnienie spokoju suce i szczeniętom. Zapewnienie odpowiednich warunków skutecznie minimalizuje ryzyko wystąpienia choroby. Nużyca u psa a człowiek – czy pupil może nas zarazić? Nużyca u psa a człowiek? Lekarze weterynarii bardzo często spotykają się z tym pytaniem. Właściciele chcą wiedzieć czy ich ulubieńcy mogą stanowić dla nich zagrożenie. Na szczęście nie. Oczywiście ludzie również mogą zachorować na nużycę, ale nie odpowiadają za nią te same pasożyty, które atakują naszych pupili. Rozpatrując zagadnienie nużeniec pies i nużeniec człowiek należy rozgraniczyć te dwa gatunki i uświadomić sobie, że każdy z nich jest atakowany przez inną grupę pasożytów, dlatego nie ma możliwości przeniesienia nużeńca psiego na człowieka o odwrotnie. Nużyca u psa – leczenie i porady dla hodowców Nużyca u psa jest niestety chorobą niezwykle trudną w leczeniu. Na niekorzyść hodowcy niezaprzeczalnie działa czas. Późne rozpoznanie objawów nużeńca skutkuje rozwinięciem ciężkich, uogólnionych postaci komplikujących terapię. Szybka reakcja jest bardzo istotna, dlatego jeśli zauważymy jakiekolwiek zmiany na skórze pupila, musimy niezwłocznie udać się do lekarza weterynarii w celu postawienia diagnozy. Jeśli badanie kliniczne nie daje pewności co do rodzaju choroby, warto wykonać badanie laboratoryjne zeskrobin chorobowo zmienionej skóry w celu potwierdzenia przypuszczeń. W przypadku potwierdzenia choroby lekarz ustala indywidualny przebieg terapii. Leczenie nużeńca musi być dostosowane do stanu pacjenta, poza preparatami roztoczobójczymi stosowanymi wewnętrznie zwykle konieczne jest także systematyczne stosowanie preparatów zewnętrznych w postaci płynu na skórę i kąpieli w specjalnych roztworach Dodatkowo jeśli nużyca u psa występuje w postaci krostkowej lub uogólnionej, z towarzyszącymi jej zakażeniami, zapewne konieczne będzie wdrożenie antybiotykoterapii oraz zastosowanie leków przeciwzapalnych. Bardzo ważnym elementem leczenia jest stosowanie odpowiedniej diety u psa. Wzbogacenie posiłków o makro- i mikroskładniki oraz zdrowe nienasycone kwasy tłuszczowe skutecznie poprawia kondycję zwierzęcia oraz stan jego skóry, ma to znaczący wpływ na skuteczność terapii. Nużeniec u psa leczenie naturalne Nużeniec u psa leczenie naturalne w dzisiejszych czasach zyskuje na nowo coraz więcej zwolenników. Wielu właścicieli czworonogów nie chce narażać ich na działanie chemicznych substancji mających wpływ na cały organizm dlatego decyduje się na leczenie ich domowymi sposobami. Obecnie jednym z najczęściej stosowanych środków jest roztwór boraksu i perhydrolu (30% wody utlenionej) stosowany zewnętrznie, a także olej konopny stosowany doustnie. Z medycznego punktu widzenia nie jest to najlepszy wybór. Brak naukowych doniesień na temat skuteczności stosowanych substancji sprawia że trudno jest przewidzieć skutki leczenia. Wiele z nich działa tylko na samego pasożyta dlatego w postaci ogólnej skuteczność terapii jest niska, sam proces leczenia ulega wydłużeniu. Dokonując wyboru powinniśmy kierować się dobrem zwierzęcia i mieć na uwadze jak najszybsze pozbycie się choroby i jej skutków dlatego należy uświadomić sobie, że leczenie naturalne w przypadku tak poważnego schorzenia jakim jest nużyca u psa nie zawsze jest dobrym wyborem Sprawdź jak pozbyć się nużeńca w naturalny sposób! Nużyca u psa – zapobieganie Nużyca u psa jest niewątpliwie ciężką chorobą pasożytniczą, której wystąpienie w dużej mierze zależy od właściciela zwierzęcia. Najważniejszym elementem w zapobieganiu tej dermatozy jest utrzymanie psa w dobrej kondycji oraz dbanie o jego podstawowe potrzeby. Możemy tu wyróżnić: odpowiednia dieta, systematyczne odrobaczanie, profilaktyka chorób, odpowiednia dawka ruchu, unikanie przewlekłego stresu, dbanie o skórę zwierzęcia, profilaktyka ektopasożytów, suplementacja dostosowana do naszego pupila. Nużeniec zawsze będzie obecny na naszym psie, ale to od nas zależy czy wywoła u niego chorobę. Podsumowanie Nużyca u psa może być zmorą zarówno hodowców, ze względu na długotrwałe i kosztowne leczenie, jak również dla samych weterynarzy, którzy tak samo jak właściciele zwierząt nie lubią gdy ich pacjenci zapadają na tą ciężką chorobę. Czytając ten artykuł można nabrać obaw co do zdrowia swojego pupila, i słusznie. Nużyca u psa jest chorobą jak każda inna i powinniśmy się jej bać, ale jak każdej innej chorobie, tej również możemy zapobiec. Powinniśmy przede wszystkim skupić się na profilaktyce, dowiedzieć się jak najwięcej na temat zapobiegania nużycy, prawidłowo dbać o swoich czworonogów, a z pewnością nigdy nie będziemy musieli zmagać się z tą chorobą. ODEXIM KOMPLEKSOWE ROZWIĄZANIE NA NUŻEŃCAZAMÓW Bibliografia 1. Diaz-Perez Demodex mites in rosacea. J Am Acad Dermatol. 1994, 2. Kuźna-Grygiel W., Kosik-Bogacka D., Czepita D., Sambor I.: Objawowe i bezobjawowe inwazje Demodex spp. powiek u osób w różnych grupach wiekowych, Wiad Parazytol. 2004, 50. 3. Badania nad występowaniem oraz rola Demodex folliculorum i Demodex brevis w patogenezie przewlekłego zapalenia brzegów powiek, 2005 Adam91 - 2021-12-07 08:56:20 Mój pies się zaraził po tym jak był dość mocno chory. Zdecydowanie wydaje mi się, że może to być związane właśnie z tą obniżoną odpornością przez co łatwo mógł się zarazić od jakiegoś innego psa. Majka - 2021-12-01 12:41:53 Sama leczyłam psa i nie było łatwo. Długo bo kilka miesięcy to trwało. dagmara - 2021-11-29 21:19:31 właśnie pamietam ze jak ogladalam w tv jakieś programy o pomocy zwierzetom to nuzyce u psa jest mozliwa i ciezka do wyleczenia. 2O0FKQg.